Anadyomenê (Aphrodite Rising)

Στὸ ρόδινα μάκαριο φῶς, νά με, ἀνεβαίνω τῆς αὐγῆς,
                    μὲ σηκωμένα χέρια,
ἡ θεία γαλήνη μὲ καλεῖ τοῦ πέλαου, ἔτσι γιὰ νὰ βγῶ
                    πρὸς τὰ γαλάζια αἰθέρια·
μὰ ὢ ἄξαφνες πνοὲς τῆς γῆς ποὺ μὲς στὰ στήθια μου χυμᾶν
                    κι ἀκέρια με κλονίζουν!
Ὦ Δία, τὸ πέλαγο εἶν᾿ βαρὺ καὶ τὰ λυτά μου τὰ μαλλιὰ
                    σὰ πέτρες μὲ βυθίζουν!
Αὖρες τρεχάτε -ὦ Κυμοθόη, ὦ Γλαύκη,- ἐλᾶτε πιάστε μου
                    τὰ χέρια ἀπ᾿ τὴ μασκάλη.
Δὲ πρόσμενα ἔτσι μονομιᾶς παραδομένη νὰ βρεθῶ
                    μὲς στοῦ Ἥλιου τὴν ἀγκάλη…

In blessed rosy light of dawn I surge,
    My arms the first to rise.
Divinely calm the sea, whose waters urge
    Me to the azure skies.
But oh, the sudden breaths of earth! My breast
    Is charged, I’m overcome.
O Zeus, the sea’s dead weight! My hair unloosed,
    Like stones, so burdensome!
Come, breezes! Hold me fast on either side,
    Glaukê, Kymothoê!
I never thought to be alone, betrayed,
    Hêlios embracing me!