Anadyomenê (Aphrodite Rising)

Στὸ ρόδινα μάκαριο φῶς, νά με, ἀνεβαίνω τῆς αὐγῆς,                     μὲ σηκωμένα χέρια, ἡ θεία γαλήνη μὲ καλεῖ τοῦ πέλαου, ἔτσι γιὰ νὰ βγῶ                     πρὸς τὰ γαλάζια αἰθέρια· μὰ ὢ ἄξαφνες πνοὲς τῆς γῆς ποὺ μὲς στὰ στήθια μου χυμᾶν                     κι ἀκέρια με κλονίζουν! Ὦ Δία, τὸ πέλαγο εἶν᾿ βαρὺ καὶ τὰ λυτά μου τὰ μαλλιὰ                     σὰ πέτρες μὲ βυθίζουν! Αὖρες τρεχάτε -ὦ Κυμοθόη, ὦ Γλαύκη,- ἐλᾶτε πιάστε μου                     τὰ χέρια ἀπ᾿ τὴ μασκάλη. Δὲ πρόσμενα ἔτσι μονομιᾶς παραδομένη νὰ βρεθῶ                     μὲς στοῦ Ἥλιου τὴν ἀγκάλη...

In blessed rosy light of dawn I surge,     My arms the first to rise. Divinely calm the sea, whose waters urge     Me to the azure skies. But oh, the sudden breaths of earth! My breast     Is charged, I’m overcome. O Zeus, the sea’s dead weight! My hair unloosed,     Like stones, so burdensome! Come, breezes! Hold me fast on either side,     Glaukê, Kymothoê! I never thought to be alone, betrayed,     Hêlios embracing me!