Πήραν στρατί στρατί τό μονοπάτι βασιλοπούλες καί καλοκυράδες, από τίς ξένες χώρες βασιλιάδες καί καβαλάρηδες απάνω στ’ άτι. Καί γύρω στής γιαγιάς μου τό κρεβάτι, ανάμεσ’ από δυό χλωμές λαμπάδες, περνούσανε καί σάν τραγουδιστάδες τής τραγουδούσαν – ποιός τό ξέρει; - κάτι. Κανείς γιά τής γιαγιάς μου τήν αγάπη δέ σκότωσε τό Δράκο ή τόν Αράπη, καί νά τής φέρη αθάνατο νερό. Η μάνα μου είχε γονατίσει κάτου· μ’ απάνω – μιά φορά κι έναν καιρό – ο Αρχάγγελος χτυπούσε τά φτερά του.

Along the pathway slowly, slowly, they came, princesses, mermaids, riders on horses, kings of far-off countries; moved round my granny’s bed and chanted, between a pair of pallid tapers, as singers do, some song or other. Not one there was who loved my granny and killed the dragon and the ogre to bring her the immortal water. Below, I saw my mother kneeling; and, once upon a time, above us, the Archangelic wings were beating.

Όνειρο απίστευτο η λιόχαρη μέρα! Κι εγώ κι η Αννούλα λίγοι παλιοί σύντροφοί μου καί κάποιες κοπέλες μαζί, μπήκαμε μέσα σέ μιά γαλανή, μεθυσμένη βαρκούλα, μπήκαμε μέσα καί πάμε μακριά στής Χαράς τό νησί. Ούτ’ ένα σύννεφο κι ούτ’ ένας μαύρος καπνός στόν αγέρα· πλάι μας στήθη ερωτιάρικα κι άσπροι χιονάτοι λαιμοί, φώς στά μαλλιά τά ξανθά, φώς στό πέλαγο, φώς πέρ’ ως πέρα· μά ποιός επήγε ποτέ του μακριά στής Χαράς τό νησί; Ώ! τί με νοιάζει κι άν πάμε ως εκεί; τί με νοιάζει; Γελάει όλ’ η γλυκιά συντροφιά μου, γελά η θλιμμένη ζωή, στ’ άπειρο μέσα κυλάμε· κι η Αννούλα τρελλά τραγουδάει· όπου καί νά ’ναι μακριά θά φανή τής Χαράς τό νησί…

A sun-flooded day, an incredible dream! with Annoula: a few good old friends and some girls and Annoula and I got into a blue, drunken boat, methysméni varkoúla, got in and went off and away to the Island of Joy. Not a cloud and not even a puff of black smoke in the sky: all around us were breasts full of love, there were throats snowy-white: there was light on fair hair, on the sea: light was everywhere, light: oh, but who ever got there at all, to the Island of Joy? Oh, what do I care if we get there? Who cares? In the ringing sweet laughter of friends, all life’s troubles go laughing away! We are rolled in infinity! Hark at Annoula’s wild singing! Looming somewhere, wherever, the faraway Island of Joy.

Πιέ στού γιαλού τή σκοτεινή ταβέρνα τό κρασί σου, σέ μι’ άκρη, τώρα π’ άρχισαν ξανά τά πρωτοβρόχια, πιέ το μέ ναύτες καί σκυφτούς ψαράδες αντικρύ σου, μ’ ανθρώπους πού βασάνισε κι η θάλασσα κι η φτώχεια. Πιέ το, η ψυχή σου αξένοιαστη τόσο πολύ νά γίνη, πού άν έρθ’ η Μοίρα σου η κακιά νά τής χαμογελάσης, καημοί καινούργιοι άν έρθουνε, μαζί σου άς πιούν κι εκείνοι, κι άν έρθη ο Χάρος, ήσυχα κι αυτόν νά τόν κεράσης.

Drink in the dark tavern ashore, in the corner: the first rains of autumn, returning, fall free. Drink facing the crewmen, the men hunched from fishing, men battered and tortured by hardship and sea. Drink, make the heart carefree. If evil Misfortune should walk through the door, smile and let the crone pass; if new troubles come, let them join in your drinking; come Death, you may peaceably fill up his glass.