Evensong

Στὸ ρημαγμένο παρακκλήσι τῆς Ἄνοιξης τὸ θεῖο κοντύλι εἰκόνες ἔχει ζωγραφίσει μὲ τ᾿ ἀγριολούλουδα τ᾿ Ἀπρίλη. Ὁ ἥλιος, γέρνοντας στὴ δύση, μπροστὰ στοῦ ἱεροῦ τὴν πύλη μπαίνει δειλὰ νὰ προσκυνήσῃ κι ἀνάφτει ὑπέρλαμπρο καντήλι. Σκορπάει γλυκειὰ μοσκοβολιὰ δάφνη στὸν τοῖχο ριζωμένη - θυμίαμα ποὺ καίει ἡ Πίστις - καὶ μία χελιδονοφωλιά, ψηλὰ στὸ νάρθηκα χτισμένη, ψάλλει τὸ Δόξα ἐν Ὑψίστοις...

Within the ruined chapel’s shade, spring with his holy brush has made icons of nature’s meadow-flowers. A laurel rooted in the wall spreads musky fragrance over all, for faith has incense-burning powers. The sun is dipping in the west and shyly enters to adore: lights a bright candle, stands before the altar. Now a swallows’ nest strikes up, above the clerestory: Glory to God; in the highest, glory!